دررفتگی مفصل ران

دررفتگی تروماتیک لگن زمانی اتفاق می افتد که سر استخوان ران (فمور) به زور از حفره خود در استخوان لگن (لگن) خارج شود. معمولاً برای دررفتن مفصل ران به نیروی زیادی نیاز است. تصادفات اتومبیل و سقوط از ارتفاع قابل توجه علل شایعی هستند و در نتیجه صدمات دیگری مانند شکستگی استخوان اغلب با دررفتگی رخ می دهد. دررفتگی مفصل ران در واقع خارج شدن استخوان مفصل ران از قسمت سوکت و سر استخوان ران می باشد . در صورتی که به این عارضه مبتلا شده اید برای کسب اطلاعات بیشتر با ما همراه باشید .

آناتومی مفصل ران

مفصل ران یک مفصل گوی و کاسه است. حفره توسط استابولوم که بخشی از استخوان لگن بزرگ است تشکیل می شود. توپ سر استخوان ران است که انتهای بالایی استخوان ران است. یک بافت صاف به نام غضروف مفصلی سطح توپ و حفره را می پوشاند. این یک سطح اصطکاک کم ایجاد می کند که به استخوان ها کمک می کند به راحتی روی یکدیگر سر بخورند.

استابولوم توسط فیبروغضروف قوی به نام لابروم حلقه شده است. لابروم یک واشر در اطراف سوکت ایجاد می کند که یک مهر و موم محکم ایجاد می کند و به ایجاد ثبات در مفصل کمک می کند. نوارهای قوی بافتی به نام رباط ها ثبات بیشتری را برای مفصل ران فراهم می کند.

علائم دررفتگی مفصل ران

معمولا دررفتگی مفصل ران همراه با درد بوده و گاهی اوقات میزان درد شدت یافته و فرد قادر به حرکت نخواهد بود . در بعضی مواقع ممکن است آسیب عصبی همراه با دررفتگی رخ دهد که در این زمان فرد هیچ گونه حسی در ناحیه پا نخواهد داشت .

علت دررفتگی مفصل ران

برخورد وسایل نقلیه موتوری شایع ترین علت دررفتگی های تروماتیک لگن است. دررفتگی اغلب زمانی اتفاق می افتد که زانو در برخورد با داشبورد برخورد می کند. این نیرو ران را به سمت عقب می راند که سر توپی استخوان ران را از حفره مفصل ران خارج می کند. بستن کمربند ایمنی می تواند تا حد زیادی خطر دررفتگی مفصل ران را در هنگام تصادف کاهش دهد.

سقوط از ارتفاع قابل توجهی (مانند از نردبان) یا یک حادثه صنعتی نیز می تواند نیروی کافی برای دررفتگی لگن ایجاد کند. اگرچه دررفتگی لگن بسیار رایج نیست، اما دررفتگی مفصل ران می تواند در اثر برخورد در حین انجام یک ورزش مانند فوتبال یا هاکی باشد.

با دررفتگی لگن، اغلب آسیب‌های مرتبط دیگری مانند شکستگی در لگن و پاها وجود دارد. و آسیب های کمر، شکم، زانو و سر. شاید شایع ترین شکستگی زمانی اتفاق بیفتد که سر استخوان ران در حین آسیب به قسمت پشتی سوکت لگن برخورد کرده و از بین برود. به این حالت شکستگی-دررفتگی دیواره خلفی استابولوم گفته می شود.

تشخیص دررفتگی مفصل ران

روش های تشخیصی بسیاری برای بررسی ناحیه آسیب دیده وجود دارد اما اولین روش تشخیصی معاینات بالینی توسط متخصص ارتوپدی می باشد . در صورتی که آسیب دیدگی فرد جزئی باشد با معاینه پزشک مشخص می گردد اما در صورتی که شدت آسیب دیدگی زیاد باشد علاوه بر معاینات فیزیکی توسط پزشک از تست های تصویر برداری و سی تی اسکن به منظور ارزیابی میزان آسیب دیدگی استفاده می شود .

درمان دررفتگی مفصل ران

اگر آسیب دیگری وجود نداشته باشد، یک داروی بی‌حسی یا آرام‌بخش دریافت می‌کنید و یک پزشک ارتوپد استخوان‌ها را به موقعیت مناسب خود باز می‌گرداند.

در برخی موارد جااندازی باید در اتاق عمل با بیهوشی انجام شود. در موارد نادر، پاره شدن بافت‌های نرم یا قطعات کوچک استخوانی مانع از بازگشت استخوان ران به داخل حفره می‌شود. هنگامی که این اتفاق می افتد، جراحی برای برداشتن بافت های شل و قرار دادن صحیح استخوان ها مورد نیاز است.

پس از کاهش، جراح مجموعه دیگری از اشعه ایکس و احتمالاً اسکن توموگرافی کامپیوتری (CT) را درخواست می کند تا مطمئن شود استخوان ها در موقعیت مناسب قرار دارند.

درمان با توجه به میزان آسیب دیدگی متفاوت می باشد . در صورتی میزان آسیب دیدگی جزئی باشد متخصص ارتوپدی می تواند با کمک بی حسی موضعی یا بیهوشی به جااندازی مفصل بپردازد اما در صورتی دررفتگی همراه با آسیب دیدگی بافت های نرم باشد در این مواقع بهترین روش درمان جراحی خواهد بود .

درمان غیر جراحی

اگر مفصل ران با موفقیت کاهش یابد و هیچ شکستگی مرتبطی در سر استخوان ران (توپ) یا استابولوم (سوکت) وجود نداشته باشد، درمان غیر جراحی ممکن است مناسب باشد. در این صورت، احتمالاً به مدت 6 تا 10 هفته نمی توانید وزن خود را از طریق پای خود وارد کنید و به شما توصیه می شود که هنگام بهبودی، از قرار دادن پای آسیب دیده در موقعیت های خاص خودداری کنید.

درمان جراحی

در صورت وجود شکستگی های مرتبط با دررفتگی، یا اگر لگن حتی پس از جااندازی ناپایدار باشد، ممکن است به درمان جراحی نیاز باشد.

اهداف جراحی بازگرداندن ثبات مفصل ران و بازگرداندن سطوح غضروف به موقعیت طبیعی خود است. به طور معمول، این به یک برش بزرگ نیاز دارد و جراحی ممکن است منجر به از دست دادن خون زیادی شود. بیماران ممکن است در حین یا بعد از این جراحی نیاز به تزریق خون داشته باشند.

عوارض دررفتگی مفصل ران

دررفتگی مفصل ران می تواند عواقب طولانی مدتی داشته باشد، به خصوص اگر شکستگی های مرتبط با آن وجود داشته باشد.

به محض اینکه فردی دچار دررفتگی مفصل ران می شود بهتر است بدون اتلاف وقت سریعا به پزشک مراجعه نمایید و از تکان دادن فرد و گرم نگه داشتن ناحیه آسیب دیده جدا اجتناب ورزید.

زیرا به تعویق انداختن درمان می تواند همراه با عوارض باشد که عبارت است از :

آسیب های عصبی

همانطور که استخوان ران از حفره بیرون رانده می شود، به ویژه در دررفتگی های خلفی، می تواند اعصاب مفصل ران را خرد کرده و کشش دهد. عصب سیاتیک که از قسمت تحتانی کمر به سمت پشت پاها کشیده می شود، عصب سیاتیکی است که بیشتر تحت تاثیر قرار می گیرد.

آسیب به عصب سیاتیک ممکن است باعث ضعف در ساق پا شود و بر توانایی حرکت عادی زانو، مچ پا و پا تأثیر بگذارد. آسیب عصب سیاتیک تقریباً در 10 درصد از بیماران دررفتگی مفصل ران رخ می دهد. اکثر این بیماران بهبودی عصبی را تجربه خواهند کرد. در مواقعی فشار به استخوان ران می تواند موجب آسیب های عصبی شود در مواقعی که این آسیب دیدگی شدت یابد احتمال درگیری قسمت های پشتی و انتهای پا وجود خواهد داشت .

آرتروز

غضروف محافظی که استخوان را می پوشاند نیز ممکن است آسیب دیده باشد که خطر ابتلا به آرتریت در مفصل را افزایش می دهد. آرتریت در نهایت می تواند منجر به نیاز به روش های دیگر، مانند تعویض کامل مفصل ران شود.

استئونکروز

هنگامی که استخوان ران از حفره بیرون رانده می شود، می تواند رگ های خونی را پاره کند. هنگامی که خون رسانی به استخوان از بین می رود، استخوان می تواند بمیرد و منجر به استئونکروز (که نکروز آواسکولار نیز نامیده می شود) می شود. این یک وضعیت دردناک است که در نهایت می تواند منجر به تخریب مفصل ران و آرتریت شود.

گاهی اوقات فشار بیش از حد استخوان به سوکت می تواند موجب پارگی رگ های خونی و عصبی شود و سبب قطع جریان خون به استخوان شود و همین امر که با درد همراه خواهد بود می تواند منجر به استئونکروز مفصل ران و مرگ استخوان شود.

آرتریت

ممکن است حین دررفتگی مفصل، غضروف اطراف مفصل آسیب ببیند و همین امر سبب می شود تا فرد به آرتریت مبتلا شود . درمان در چنین مواقعی جراحی تعویض مفصل ران خواهد بود

دوره نقاهت دررفتگی مفصل ران

دوره نقاهت با توجه به میزان آسیب دیدگی متفاوت خواهد بود در صورتی که تنها مفصل دچار دررفتگی شده باشد در این زمان دوره بهبود حدود سه ماه خواهد بود، اما در مواقعی که همراه با دررفتگی آسیب های دیگری به مفصل و بافت اطراف آن ایجاد شده باشد در این زمان دوره نقاهت کمی طولانی تر خواهد بود .

مراقبت های بعد از دررفتگی مفصل ران

پس از درمان به منظور پیشگیری از دررفتگی مجدد مفصل بهتر است فرد از انجام فعالیت های سنگین اجتناب ورزد . همچنین بهتر است دامنه حرکتی مفصل با توجه به نظر پزشک محدود گردد .

فیزیوتراپی پس از درمان به منظور تسریع در روند بهبود و کاهش درد، همچنین تقویت قوای عضلانی بهتر است با مشورت متخصص ارتوپدی صورت گیرد، به علاوه بهتر است ابتدا برای راه رفتن فرد از عصا یا واکر استفاده نماید .

کلام آخر

به محض آسیب دیدگی و دررفتگی بهتر است بدون اتلاف وقت سریعا به اورژانس مراجعه نمایید تا از شدت آسیب دیدگی و عوارض آن کاسته شود .

برای کسب اطلاعات بیشتر می توانید به متخصص ارتوپدی خوب در شیراز مراجعه نمایید .