تفاوت استئوآرتریت و آرتریت روماتوئید

تفاوت استئوآرتریت و آرتریت روماتوئید

بیماری های روماتیسمی شامل طیفی از اختلالات عضلانی – استخوانی و سیستمیک می باشند که غالبا باعث درگیری مفاصل و بافت های اطراف مفصلی می گردند. دژنرسانس بافت ناشی از پاسخ های خودایمنی، التهاب مزمن، تخریب موضعی و عفونت است که مانند: نقرس، استئوآرتریت و بیماری های بافت همبند مانند: آرتریت روماتوئید و لوپوس سیستمیک (SLE) را ایجاد می کنند.

آرتریت روماتوئید

آرتریت روماتوئید (R-A) یک اختلال مزمن، سیستمیک و التهابی با علت ناشناخته است. ویزگی های آن شامل درد قرینه ی چند مفصلی، تورم، خشکی صبحگاهی و ضعف می باشد. RA دوره های مختلفی دارد که اغلب با دوره هایی از تشدید و گاهی با فروکش کردن مشخص می شود.

پیامدهای این بیماری نیز گوناگون می باشند، دامنه ی این پیامدها از بیماری فروکش شده تا بیماری شدید که منجر به ناتوانی و حتی در برخی از بیماران منجر به مرگ زودهنگام می شود، متغیر است.

بدون درمان، عده ی زیادی از بیماران تخریب مفصلی پیشرونده و ناتوانی چشمگیری را در عرض چند سال تجربه خواهند کرد. از زمان پیدایش مهارکننده های فاکتور نکروز تومور آلفا در دهه 1990، انقلابی در روند درمان RA ایجاد شده است و بسیاری درمان های متداول زیستی در حال حاضی در دسترس هستند، در حالی که قبل از آن این بیماری یک بیماری مزمن تحلیل برنده بوده است.

شیوع بیماری آرتریت روماتوئید

آرتریت روماتوئید یک مسئله جهانی است، شیوع آن 0/5 – 1 درصد در جمعیت بالغ است و بروز سالانه ی آن 0/03 درصد است. شیوع بیماری در زنان سه برابر مردان است و این بیماری افراد را در هر سنی بچگی تا سالخوردگی مبتلا می کند. در هر حال، این بیماری بیشتر در زنان سنین 40 – 50 سال شایع است.

آرتریت روماتوئید در مردان جوان تر از 45 سال زیاد شایع نیست، لیکن بروز بیماری با افزایش سن زیاد می شود. بروز بیماری در زنان تا 45 سالگی زیاد می شود،  تا 75 سالگی ثابت مانده و سپس کاهش می یابد. تعداد زیادی از مطالعات حاکی از آن هستند که مرگ و میر در بیماران مبتلا به آرتریت روماتوئید نسبت به جمعیت عمومی بیشتر است. این افزایش میزان مرگ و میر را به عوارض عفونی و قلبی عروقی نسبت می دهند.

عوامل زمینه ساز ابتلا به بیماری آرتریت روماتوئید

عامل زمینه ای آرتریت روماتوئید (عوامل محرک در میزان حساس) نامشخص می باشد. احتمال دارد که آرتریت روماتوئید شامل بیماری های مختلفی باشد که توسط تظاهرات بالینی شایع شناخته می شوند و ممکن است مکانیسم غالب واحدی برای شروع و پایدار کردن بیماری وجود نداشته باشد. همانند بسیاری از بیماری های خود ایمن، آرتریت روماتوئید ناشی از تعاملات پیچیده ی عوامل ژنتیکی و محیطی است. کشیدن سیگار، چاقی، روغن معدنی و حلال های ارگانیک با ایجاد بیماری همراهی دارند. کشیدن سیگار بیشترین اثر را دارد، به ویژه در بیماران دارای آنتی بادی مثبت ضد پپتید سیترولینات حلقوی.

به خوبی مشخص شده است که یک زمینه ژنتیکی فردی، جهت ابتلاء و میزان شدت این بیماری نقش حیاتی را ایفا می نماید. در مطالعات دقیقی آماده است که تطابق 15 درصدی در دوقلوهای مونوزیگوت وجود دارد که به طور تقریبی چهار برابر بیشتر از دوقلوهای هتروزیگوت است. ژن هایی که بیشترین نفوذ را دارند در کلاس ll (MHC) قرار دارند که عامل یک سوم خطر ژنتیکی آرتریت روماتوئید به شمار می آیند.

اثر متقابل بین فاکتورهای محیطی و ژنتیک به طور بسیار واضحی با افزایش خطر آرتریت روماتوئید در ارتباط با کشیدن سیگار و جایگاه MHC-II قابل مشاهده است. ارتباط دقیق بین این دو مشخص نیست، اما تحقیقات نشان داده اند که باکتری های دخیل در بیماری پریودنتال که با کشیدن سیگار افزایش می یابند.

استئوآرتریت

استئوآرتریت که به نام بیماری دژنراتیو مفصلی نیز خوانده می شود، شایع ترین آرتریت و بیماری عضلانی اسکلتی می باشد. استئوآرتریت یک بیماری مفاصل سینوویال است که با تغییرات پاتوفیزیولوژیک ناشی از تغییر در ساختمان مفصل به دلیل ترمیم نادرست آسیب مفصلی مشخص می شود که اغلب افراد مبتلا آن را به صورت درد تجربه می کنند.

تعریف استئوآرتریت

بهترین تعریف استئوآرتریت، نارسایی مفصلی می باشد، یک فرآیند بیماری که همه ی مفصل را اعم از استخوان زیر مفصلی، لیگامان ها، کپسول مفصلی، غشاء سینویال و غضروف مفصل را درگیر می سازد.

شیوع استئوآرتریت

بیش از 9 میلیون آمریکایی با سن بالای 25 سال، نوعی از استئوآرتریت را دارند و شیوع آن با افزایش سن افزایش می یابد.

شیوع استئوآرتریت در رادیوگرافی براساس نوع مفصل تغییر می کند. 27 درصد از بالغین و بیش از 80 درصد افراد بالای 65 سال، شواهدی از استئوآرتریت دست را دارند. 37 درصد از افراد بالای 60 سال شواهد رادیوگرافیک بیماری زانو را دارند، شیوع استئوآرتریت علامت دار کمتر است؛ 7 درصد از بالغین مبتلا به بیماری دست علامت دار بوده و 17% افراد بالای 45 سال شواهد درگیری علامت دار زانو را دارند.

استئوآرتریت دست و زانو، بین زنان به خصوص بالای 50 سال و نیز بین افراد آمریکایی آفریقایی شایع تر می باشد. استئوآرتریت گرهی که مفاصل بین انگشتی پروگزیمال و دیستال را درگیر می کند، به طور قابل ملاحظه ای در زنان و خویشاوندان درجه اول مونث، شایع تر است.

علت ابتلا به استئوآرتریت

استئوآرتریت با ناتوانی شدید همراه است و علت اصلی ناتوانی طولانی مدت در ایالات متحده می باشد. استئوآرتریت اندام تحتانی، شایعترین علت اشکال در راه رفتن یا بالا رفتن از پله ها است و مانع از راه رفتن مستقل از بستر تا حمام، در حدود 100000 نفر از سالخوردگان آمریکایی می شود.

علل استئوآرتریت پیچیده و ناهمگون هستن و درک ما از پاتوفیزیولوژی آن ها محدود است. ویژگی اصلی آن از دست دادن پیشرونده غضروف مفصل همراه با تغییر شکل استخوان زیر غضروفی می باشد.

عوامل خطر استئوآرتریت

عوامل خطر قابل شناسایی برای استئوآرتریت عبارت است از:

عوامل بیومکانیکی، متابولیک و روندهای التهابی، بدشکلیهای تکاملی یا مادرزادی مفصل که موجب تغییر شکل آن می شوند. فاکتورهای ژنتیکی، سن، جنس و نژاد عوامل خطر عمده برای استئوآرتریت هستند.

برای کسب اطلاعات بیشتر می توانید به متخصص ارتوپدی خوب در شیراز مراجعه نمایید.